رویکرد آمریکا به ایران طی ۳۵ سال اخیر نشان می دهد اقدامات اطمینان بخش مقطعی ایران، یا پاسخ شایسته نگرفته یا حتی به تعبیر برخی سیاستمداران غربی با بدترین شکل به آن جواب داده شده است.
جورج بوش پدر، رئیس جمهور آمریکا در جریان کمک ایران به آزادسازی گروگان های این کشور در لبنان به مقامات ایرانی اعلام کرد که قادر به نشان دادن حسن نیت وعده داده شده اش نیست.
در دوره بیل کلینتون، رئیس جمهور بعدی رویکرد اعتمادساز ایران، به تحریم‌های داماتو و ایجاد محدودیت شدید در سرمایه گذاری شرکت های نفتی آمریکا در صنایع ایران منجر شد و علیرغم نشانه های مثبتی که ایران از خود نشان داد حتی آمریکا برای دیپلمات های ایرانی در مقر سازمان ملل محدودیت های دیپلماتیک از جمله ممنوعیت خروج از محدوده ۲۰ مایلی مقر سازمان ملل را وضع کرد.
کمک سرنوشت ساز ایران پیش از حمله آمریکا و نیروهای ائتلاف به افغانستان (برای سقوط طالبان) و پس از آن (در جریان اجلاس بن و تشکیل حکومت انتقالی حامد کرزی) با سخنرانی بوش و قرار دادن ایران در محورت شرارت در کنار کره شمالی و عراق، نگرانی سیاستمداران بدبین به رویکرد آمریکا در برابر جمهوری اسلامی را تشدید کرد. سرانجام بعد از همراهی ایران با آمریکا در سقوط صدام هم زمزمه ضرورت حمله نظامی به ایران از سوی دولت جورج بوش مطرح شد.
در پرونده اتمی و مذاکرات مربوط به آن هم علیرغم همکاری وسیع ایران با آژانس و تاکید مدیر کل وقت آژانس بر نبود انحراف و اقدامات اطمینان بخش همچون تعلیق غنی سازی اورانیوم، آمریکا سرانجام زمینه ارسال این پرونده به شورای امنیت را فراهم و پیش نویس اولین قطعنامه تحریم ایران در شورای امنیت را بر اساس فصل هفتم منشور ملل تنظیم کرد که درباره تهدید صلح و امنیت جهانی است.
